Dit opiniestuk verscheen op 8 mei in NRC Handelsblad.
Het is tijd voor een zwartepietendiscussie over superhelden. Vorige week lieten de producers van het eind april verschenen The Amazing Spider-Man 2 in een interview weten dat het cinematische alter ego van deze held altijd Peter Parker zal zijn. Dat betekent de facto dat Spider-Man op het grote scherm altijd door een roomblanke acteur gespeeld zal worden. Deze uitspraak getuigt niet alleen van archaïsch denken, maar ook van een minachting van het publiek en grenst aan racisme.
De achtergrondverhalen van iconische superhelden worden continu geactualiseerd om aan te sluiten bij een nieuw lezerspubliek. In een van de meest recente incarnaties van de spinnenheld, de serie Ultimate Spider-Man, heeft de African American-Latino Miles Morales de mantel overgenomen van Peter Parker.
Dat een niet-blank karakter Spider-Man vertolkt in een stripboek, heeft alles te maken met de veranderende demografie van Amerika, het grootste afzetgebied voor superheldencomics. Volgens het Pew Research Center zal in 2060 nog maar 43 procent van de Amerikaanse bevolking zichzelf blank noemen (tegen 64 procent in 2010). Uitgevers als Marvel Comics en DC Comics zetten al in op een veranderend lezerspubliek door de introductie van onder andere islamitische helden als Captain Marvel en Green Lantern.
Waarom dan vast blijven houden aan een blanke Spider-Man op het grote scherm? Hij kan gespeeld worden door verschillende acteurs, in verschillende tijden met telkens een aangepast verhaal. Wat maakt die huidskleur dan zo belangrijk om aan vast te houden? Laat het demografisch veranderende publiek zich ook eens identificeren met een niet-blank rolmodel! Een blanke huidskleur moet geen vereiste zijn om een held te zijn.
