Voor Aegon schreef ik een column over pensioenen.
De tramhalte bij de Grote Markt is verlaten. Alhoewel, nu je hier op het bankje zit, is het wel meteen een stuk minder leeg. Door Hans Klis. Je had moeten weten dat het openbaar vervoer vandaag niet rijdt. Het personeel staakt. Het kabinet wil 120 miljoen euro bezuinigen op de subsidies aan stadsvervoer. Voor de diverse stadsvervoerders komt dat neer op het schrappen van een op de vijf banen.
Dat betekent ook dat je nu niet meer op tijd komt voor je afspraak aan de andere kant van de stad. Opeens zit je alleen met je gedachten, want het bereik op je smartphone is ondergronds niet perfect.
Daar zit je dan met je zesentwintig jaar, te wachten op een tram die niet rijdt. Net een jaar van de universiteit af, met een been in het studentenleven en het andere aan het begin van je carrière. Je vader is eindelijk gestopt met het vragen ‘wanneer je eens een echte baan krijgt’, maar praat nu alleen nog maar over ‘de toekomst’. Sparen, een huis kopen, trouwen en kinderen. Allemaal dingen waar je over na zou moeten denken, maar wat je voor het gemak nog even uitstelt.
Je werkt parttime en daar kom je van rond. Over die studieschuld denk je nog liever niet na. En voor het echte sparen, dat appeltje voor de dorst, ben je volgens sommige berichten in de verkeerde generatie geboren.
Maar ja, je bevindt je op een kruispunt in je leven waar denken aan later toch steeds belangrijker wordt. Moet je je nu al wagen aan een uitvaartverzekering? Of een rechtsbijstandsverzekering voor als je ooit in conflict komt met een werkgever? Allemaal dingen waar je je liever nog geen zorgen over maakt. Toch, je blijft niet eeuwig zesentwintig.
Als je een auto had gehad, was je nu ruim op tijd geweest voor je afspraak, maar zo’n aankoop heeft dan vast weer gevolgen voor je pensioen? Wat een stakingsdag allemaal niet losmaakt aan overpeinzingen over de toekomst.
Je staat op en loopt de trap op naar buiten. Want je moet ergens naartoe, met of zonder openbaar vervoer.
