Wijnand Boon (36) zegde drie jaar geleden alles op: zijn baan bij Het Nationale Toneel, zijn huis en het leven dat hij kende. De muzikant vertrok na zijn laatste optreden op 11 september 2010 vanuit Leiden richting Jeruzalem. Via de bedevaartsoorden Santiago de Compostella en Rome. Op 21 september, de Internationale Dag van de Vrede, bereikte hij zijn eindbestemming. Te voet. Gewapend met alleen een laptop, smartphone, zijn gitaar en een bescheiden financiële buffer van 1500 euro.
Lees verder op Tone, of hieronder.
Boon vertrok niet om religieuze redenen. Nee, hij wilde het ongelijk bewijzen van koningin Beatrix. In haar kersttoespraak van 2009, ook als video online, hekelde zij de sociale media en de wig die zij zouden drijven tussen (mede)mensen. Beatrix: “De moderne mens lijkt weinig aandacht te hebben voor de naaste. Nu is men vooral met zichzelf bezig. We zijn geneigd van de ander weg te kijken en onze ogen en oren te sluiten voor de omgeving. Tegenwoordig zijn zelfs buren soms vreemden. Je spreekt elkaar zonder gesprek, je kijkt naar elkaar zonder de ander te zien. Mensen communiceren via snelle korte boodschapjes. Onze samenleving wordt steeds individualistischer. Persoonlijke vrijheid is los komen te staan van verbondenheid met de gemeenschap. Maar zonder enig ’wij-gevoel’ wordt ons bestaan leeg. Met virtuele ontmoetingen is die leegte niet te vullen; integendeel, afstanden worden juist vergroot. Het ideaal van het bevrijde individu heeft zijn eindpunt bereikt.”
Moderne pelgrim
In een brief aan Beatrix beloofde Boon haar te laten zien dat sociale media mensen dichter bij elkaar brengen. Tijdens zijn tocht naar Jeruzalem zou de Leidenaar vertrouwen op de goedheid van de mensen die hij onderweg tegenkwam en op zijn volgers op onder andere Twitter en Facebook. Voor onderdak, eten en dingen als schoenen of een telefoon.
En dat lukte.
Zo’n vijfhonderd gastgezinnen in veertien landen verwelkomden de moderne pelgrim. Met ansichtkaarten hield Boon Beatrix op de hoogte als hij weer eens de grens overstak. De wandelaar kreeg dan e-mails van haar persoonlijke secretaris. Boon voelde zich door alle hulp gesteund en verplicht om door te lopen. “Ik kon en wilde geen vakantie”. Hij kreeg van vrienden een kar voor zijn bagage toen hij door een blessure geen rugzak meer om kon houden. Donaties zorgden maandelijks voor zo’n 150 euro aan cash. Geen vetpot, maar genoeg om zaken als verzekeringen te betalen of om mensen die hem hulp of onderdak gaven “ook eens een biertje aan te kunnen bieden.”
Stof tot nadenken
Met zijn tocht bewijst Boon dat sociale media mensen bij elkaar brengen. In ieder geval voor een uniek project, genaamd Twalk with me, als het zijne. In de internationale pers kreeg de sociale pelgrim uitgebreid aandacht: Trouw, Süddeutsche Zeitung en Arte. Hij gaf onderweg presentaties van zijn project op middelbare scholen en universiteiten en optredens. Naast Twitter (ruim tweeduizend volgers) en Facebook (ruim tweeduizend likes) konden zijn volgers ook op een site de reis volgen.
Hoewel de agnost Boon geen spirituele bedoeling had met zijn tocht, gaf de reis hem stof tot nadenken. “Je komt op een punt waar je door je dagelijkse ervaringen er bijna niet meer omheen kunt dat toeval misschien niet bestaat. Het is rustgevend dat soms dingen leken te gebeuren alsof het voorbestemd is. Dat ik door een omleiding anders moest lopen en dat je dan iemand tegenkomt waarvan je later denkt: ‘Ik had die persoon nooit, niet kunnen ontmoeten’.”
In de afgelopen drie jaar veranderde het doel van de Leidenaar van het ongelijk bewijzen van Beatrix naar iets anders, vertelt Boon. “De eerste vraag die mensen altijd stellen is: ‘is je ooit iets slechts overkomen tijdens je wandeltocht? Ben je ooit bestolen?’ Dat soort dingen. Ik realiseer me dat mensen een verwrongen beeld hebben van de wereld. Ik heb nul slechte ervaringen gehad. Ik ben alleen maar mooie mensen tegen gekomen.”
Vertrouwen
Zijn wandeltocht laat volgens Boon zien dat we ons beeld van de wereld moeten aanpassen, dat we ondanks alle verschillen in taal, cultuur en religie op elkaar kunnen vertrouwen. “Het contrast tussen het wereldbeeld van mensen en de werkelijkheid is zo groot. Zeker in deze politiek en economisch zware tijden is het belangrijk dat mensen doorkrijgen dat je kunt vertrouwen op andere mensen. Ook al hebben ze een andere huidskleur, religie of spreken ze een andere taal. Ik sprak geen Spaans, Italiaans of Frans voor ik vertrok. Maar om onderdak te vinden was dat niet nodig.”
Toch moest Boon door het conflict in Syrië zijn reisplannen aanpassen. Door dat land wandelen naar Jeruzalem was te gevaarlijk. Hij besloot, inmiddels als ambassadeur van vredesorganisatie MasterPeace, zijn missie af te sluiten in Istanbul. Niet de beoogde 9600 kilometer, maar iets minder: 8000.
Appartement
Prinses Beatrix heeft nog niet gereageerd op Boons terugkomst naar Nederland. Hij is de afgelopen weken nog “te druk geweest met het zoeken van een baan en een huis” om haar een brief te schrijven. Inmiddels heeft hij wel alweer werk als gastheer bij De Nieuwe Poort in Amsterdam. Alleen een eigen appartement mist nog. Maar dat komt vast snel goed. Dan gaat hij eens goed zitten voor zijn boodschap aan de voormalige vorstin.
Wijnand Boon is hoe dan ook tevreden. Na drie jaar vindt hij dat hij bewezen heeft dat op sociale media, ondanks duizenden kilometers afstand en verschillende talen, er altijd individuen bereid zijn hun medemens te helpen. Al is dat maar vanachter een klein schermpje. Meekijken kan nog steeds, bijvoorbeeld via de trailer van de documentaire Beyond the Screen die een indruk van Boons reis geeft.
